Li sole descende

SAVENTE nullcos pri li obscuritá, o li stelles, o li lune, Photogen passat su dies chassante. Sur un grand blanc cavallo il glissat sur li herbosi planuras, exultante in li sole, luctante contra li vente, e mortante li buffles.

Un matine, it evenit que il trovat se sur li terren un poc plu tost quam usual, e ante que hat venit su acompaniatores, il notat li presentie de un animale ínconosset a le, furtivmen vadent ex un cavitá sur quel ancor ne hat atinget li radies del sole. Quam un ombre veloci it eat in hasta sur li grámine, forreptante sud vers li foreste. Il comensat chassar pos it, notat li córpor de un buffle demí-manjat per it, e persequet it ancor plu velocimen. Ma con grandissim saltas li creatura jettat se plu e plu in avan, e desaparit. Defetat, il tornat se e incontrat Fargu, qui hat sequet le tam rapidmen quam su cavallo posset.

"Qual tip de animale esset to, Fargu?" il questionat. "Quant rapidmen it curret!"

Fargu respondet que it vell posser esser un leoparde, pensante tamen que vidente su passus e aspecte it posset esser un yun leon.

"Un grand poltron it es!" dit Photogen.

"Ne esse cert pri to", replicat Fargu. "Il es un del creaturas qui trova li sole íncomod. Il va retrovar su corage pos que li sol descende."

Hante dit to, il strax repentet; e su regrete solmen crescet vidente que Photogen dit nullcos in response. Ma vé! quo esset dit esset dit.

"Alor", dit Photogen a se self, "ti abject bestie es un de ti terrores del crepuscul, pri quelhat parlat Seniora Watho!"

Il chassat li tot die, ma sin su customari spíritu. Il cavalcat minu dur, e mortat ne un sol buffle. Fargu notat con consternation que il usat omni pretexte por ear plu e plu vers li sud, plu proxim al foreste. Ma subitmen, con li sole descendente in li west, il semblat changear opinion, nam il tornat li cap de su cavallo e cavalcat hem tam rapidmen que li altres ne posset sequer le in vide. Quande ili arivat, ili trovat su cavallo in li stalle e arivat al conclusion que il hat intrat li castelle. Ma il hat in veritá exeat denove per un via detra. Transeante li rivere un sat bon distantie in supra del valley, il reascendet til li terren quel ili hat forlassat, e just avan li descension del sole atinget li bordes del foreste.

Li plat sfere brilliat rectmen inter li nud stemes, e diente a se self que il ne posset fallir trovar li bestie, il hastat in li boscage. Ma mem durant li intrada, il tornat se e regardat vers li west. Li borde del rubie hat just tuchat li horizonte, spicat con fractet colines. "Nu", dit Photogen, "on va vider"; ma il dit it avan un tenebrositá ancor ínpruvat. Li moment in quel li sole comensat descender inter li spicas e monstrat su bordes, con un sorte subit clappe a su cordie un ínexplicabil timore prendet li yuno; e pro que il nequande hat sentit alquo simil, li timore self terrificat le. Durant que li sole submerset, it ascendet quam un ombre del munde, deveniente plu profund e plu obscur. Il mem ne posset pensar pri quo it vell posset esser, tam mult il hat devenit debilisat per it. Quande li ultim flammeant cimeterratri borde del sole extintet se quam un lampe, su horrore semblat florescer in dementitá self. Quam li cludent palpebres de un ocul – nam li crepuscul ne hat venit, e ti-ci nocte trovat se null lune – li terrore e li obscuritá precipitat se vers unaltru, e il reconosset les quam un sol e unic cose. Il ja ne esset li mann quem il hat conosset, o plutost li mann quel il credet esser. Li corage quel il hat havet esset nullmen su proprietá – il hat solmen havet corage ma ne esset corageosi; it hat forlassat le, e il apen posset stantar se – il certmen ne posset star rect, nam il ne posset far ínmobil un sol de su articulationes o far les cessar tremer. Il esset ne plu quam un scintille del sole, su self esset nullcos.

Detra le trovat se li bestie – furtivmen aproximant se! Il tornat se. Omnicos in li boscage esset obscur, ma su imagination fat que ci e ta in li obscuritá aparit pares de verd ocules, e il ne trovat mem li fortie levar su arc-manu de su látere. Con li fortie de desesperantie il provat incitar in se sat mult corage – ne por luctar – li desire luctar self mem ne existet – ma li corage por fugir. Corage por fugir hem esset li sol cose imaginabil a le, e it ne venit. Ma to quo il ne possedet esset dat le, ignominiosimen. Un cri in li boscage, un demí-stride, un demí-grunida, fat le currer quam un canach vulnerat per un apro. It ne esset su self qui curret, it esset li timore self quel hat devenit vivent in su gambes; il ne savet que ili movet se. Ma durant que il curret il devenit capabil currer – ganiat adminim li corage esser un caudard. Li stelles dat un poc luce. Trans li grámine il hastat, e nullcos sequet le. "Talmen cadet, talmen changeat", del yuno qui hat climbat li coline durant que descendet li sole! Un depreciate a se self, li self quel depreciat esset un caudard con li self quel it depreciat! Ta jacet li sin-formic nigrie de un buffle, bossat sur li grámine. Il fat un larg circuite e glissat quam un ombre pussat per li vente. Nam li vente hat levat se, e adjuntet a su terrore: it sufflat de detra le. Il atinget li fronte del valley e lansat se del scarp descension quam un stelle volant. Instantmen li tot superiori terren detra le levat se e persequet le! Li vente venit ululante vers le, plen de strides, crias, yellas, rugidas, rision, e babillada, quam si li tot animales del foreste volat con it. In su oreles trovat se un tramplant hastada, li tónnere del hufes del pecude, volent de chascun region del larg planuras til li fronte del coline avan le. Il fugit directmen vers li castelle, con apen li necessi hala por anhelar.

Quande il atinget li base del valley li lune regardettat le súper li borde. Il hat nequande videt li lune – solmen durant li jorne, quande il hat credet it un clar, tenui nube. Ella esset por le un frisc terrore – tam fantomesc! tam cadavric! tam macabri! – tam omni-conossent durant que ella regardat ex li cime de su jardin-mur sur li munde extern! To esset li nocte self! li obscuritá in vive – e chassant le! li horrore de horrores venient del ciel por coagular su sangue e far su cerebre un cindre! Il singlutat e eat directmen vers li rivere, u it curret inter li du mures, ye li base del jardin. Il plongeat in, combattet tra it, grimpat ad-supra li rive, e cadet ínconscient sur li grámine.