Photogen

WATHO in fine possedet su desire, nam sorcieras sovente aquisite to quel ili desira: li parturition de un splendid infanto per li bell Aurora. Just quande ascendet li sole, il apertet su ocules. Watho portat le ínmediatmen a un distant parte del castelle, e persuadet li matre que il plorat ne plu quam un sol vez, moriente in li moment de su nascentie. Superbordat per grive, Aurora forlassat li castelle tam rapidmen quam ella posset, e Watho nequande plu invitat la.

E nu li concerne del sorciera esset que li filio ne mey conosser li obscuritá. Ella exercit le til quande il in fine nequande dormit durant li jorne e nequande avigilat se durant li nocte. Ella nequande monstrat le nigri coses, e suciat que il mem ne mey vider falb colores. Ella nequande, tam mult quam possibil, lassat un ombre cader sur le, vigilante contra ombres quam si ili esset vivent entes qui posset nocer le. Li tot die il insolat se in li plen splendore solari, in li sam chambres u su matre hat logiat. Watho fat le aclimatar se al sole, til quande il posset tolerar it plu mult quam quelcunc obscur-sanguinat africano. Durant li calidissim parte del die ella fat le desvestir se e posit le in it, por que il mey maturar quam un persic; e li infanto joyat se in it, e customat resister contra órdones de vestir se denove. Ella usat su tot conossenties por far su muscules fort e elastic e velocimen responsiv – por que su anim, ella dit ridente, mey seder se in chascun fibre, esser in chascun parte, e vigil ye li moment vocat. Su capillatura esset de un rubi aure, ma su ocules obscurijat durant su crescentie, til quande ili esset tam obscur quam tis de Vesper. Il esset li max joyós de omni entes, sempre rident, sempre amant, poy un moment furiant, tande denove rident. Watho nominat le Photogen.