Alquo tot nov

Un bell tinea frolat trans li grand blu ocules de Nycteris. Ella lansat se sur su pedes por sequer it – ne in li spíritu del chassator, ma del amanta. Su cordie – just quam omni cordie, si solmen on desembarassa se del láteres cadet – esset un ínexhaustibil fontane de amore: ella amat omnicos quel ella videt. Ma sequente li tinea, ella notat alquo jacent sur li rive, e ancor ne hante aprendet quo it significa timer un cose, curret rect vers it por vider quo it esset. Atingente it, ella stat astonat. Un altri puella quam se self! Ma un tam strangi-aspectent puella! – e tam curiosimen vestit! – e ne possent moer se. Esset ella mort? Subitmen plenat de compatientie, ella sedet se, levat li cap de Photogen, reposat it sur su gremie, e comensat caressar su visage. Su calid manus fat que il retrovat conscientie. Il apertet su nigri ocules, ex queles hat exeat li tot foy, e regardat ad supra con un strangi son de timore, demí gemit, demí anhelat. Ma quande il videt su visage, il spirat profundmen e jacet ínmobil – regardante la fixmen: ti blu marveles súper le, quam un melior ciel, semblat esser alliat con corage e aleviat su terrore. Finalmen, con un voce trement e venerant, e demí-susurrant, il dit: "Qui es tu?"

"Yo es Nycteris", ella respondet.

"Tu es un creatura del tenebrositá, e ama li nocte", il dit, su timore comensante agitar denove.

"Forsan yo es un creatura del tenebrositá", ella replicat. "Yo apen save pri quo tu parla. Ma yo ne ama li nocte. Yo ama li jorne – con mi tot cordie; e durant li tot nocte yo dormi."

"Qualmen to posse esser?" dit Photogen, levante se sur su cude, ma lassante su cap cader denove li moment in quel il videt li lune; "–qualmen to posse esser", il repetit, "quande yo vide tui ocules ta – tot vigil?"

Ella solmen subridet e caressat le, nam ella ne comprendet le, e pensat que il ne savet pri quo il parlat.

"Esque it esset un reve alor?" recomensat Photogen, frottante su ocules. Ma con to revenit su memorie, e il frissonat e criat, "Oh, horribil! horribil! devenir in un sol moment un poltron! un hontosi, depreciabil, desgraciat poltron! Yo honta me – honta – e time talmen! Omnicos es tam terribil!"

"Quo es tam terribil?" questionat Nycteris, con un subride quam ti de un matre a su infante avigilat de un mal reve.

"Tot, tot", il respondet; "li tot tenebrositá e li rugida."

"Mi car", dit Nycteris, "hay null rugida. Tam sensibil tu deve esser! Quo tu audi es nullcos plu quam li eada del aqua, e li circumcurrida del max dulci de omni creaturas. Ella es ínvisibil, e yo nomina la Omniloc, nam ella ea tra omni creaturas, e da les consolation. Nu ella amusa se self, e anc les, con sucusses e besas sur les, e sufflada in su facies. Audi nu: tu nomina to rugida? Tu deve audir la tamen quande ella es incolerettat! Yo ne save pro quo, ma ella deveni tal ye vezes, e tande it es ver que ella rugi un poc."

"It es tam horribilmen obscur!", dit Photogen, qui, audiente durant que ella parlat, hat confirmat que esset null rugida.

"Obscur!" ella ecoat. "Tu deve esser in mi chambre quande un terr-tremore ha mortat mi lampe. Yo ne comprende. Qualmen tu posse nominar ti cose obscur! Lass me vider: yes, tu have ocules, e grandis, plu grand quam tis de Seniora Watho o de Falca – ne tam grand quam li mis, yo crede – benque yo ha nequande videt li mis. Ma alor – oh, yes! – nu yo save u hay li problema! Tu ne posse vider usante les, nam ili es tro obscur. Li obscuritá ne posse vider, comprensibilmen. Ne importa: yo va esser tui ocules, e docer te vider. Vide ci – vers ti-ci charmant coses in li grámine, con rubi puntas tot plicat in unitá. Oh, quam yo ama les! Yo vell posser regardar les li tot die, carissimes!”

Photogen videt vers li flores de lor vicinitá, e pensat que il hat unquande videt alquo simil, ma ne posset distinter les. Just quam Nycteris hat nequande videt un apert margarita, anc il nequande hat videt un cludet tal.

Talmen instinctivmen Nycteris provat tornar le de su timore; e li strangi charmant parlada del bell creatura auxiliat le in un ne ínsignificant maniere obliviar it.

"Tu nomina it obscur!" ella dit ancor un vez, quam si ella ne posset obliviar li absurditá del idé; "nu, yo vell posser numerotar omni lame del verdi capilles – yo suposi it es to quo in li libres es nominat grámine – inter du metres! E vide nu li grand lampe! It es plu brilliant hodie quam usual, e yo ne posse comprender pro quo tu vell timer, o nominar it obscur!"

Durant que ella parlat, ella continuat caressar su guancies e capilles, provante comfortar le. Ma oh il esset tam miserabil! e quam evident su misere! Il esset sur li punctu dir que su grand lampe esset por le horribil, con un aspecte sorcieresc, vadente in li dorme del mort; ma il ne esset tam ignorant quam Nycteris, e savet mem in li lúmine lunari que ella esset un fémina, benque il hat nequande videt un tam yun o tam charmant; e durant que ella comfortat su timore, su presentie fat le ancor plu hontosi pri it. Adplu, ne conossente li natura de ella, it vell posser genar la, e far la forlassar le in su misere. Talmen il jacet tre ínmobil, apen audaciante mover se: li tot micri vive quel il possedet semblat emanar ex ella, e si il vell mover se, ella vell far sam: e si ella vell lassar le ci, il vell plorachar quam un infant.

"Qualmen tu venit til ci?" questionat Nycteris, prendente su visage inter su manus.

"Ad infra li coline", il respondet.

"U tu dormi?" ella questionat.

Il fat un signe vers li direction del dom. Ella ridet un poc pro plesura.

"Quande tu va har aprendet ne timer, tu va sempre voler venir for con me", ella dit.

Ella pensat que ella vell strax questionar la, pos har reposat se un poc, qualmen ella hat escapat, pro que anc ella devet, comprensibilmen, har escapat ex un caverne, in quel Watho e Falca tenet la prisonera.

"Vide li charmant colores", ella continuat, indicante un rosiero, sur quel Photogen ne posset vider ni un sol flore. "Ili es tam plu bell – ne ver? – quam quelcunc colore sur tui mures. E ili vive, e lor odore es tam dulci!"

Il volet que ella ne mey far le continuimen aperter su ocules por regardar coses queles il ne posset vider; e chascun duesim moment il spasmat e serrat la denove, durant que un frisc terribil sensation lansat se in il.

"Veni, veni, mi car!" dit Nycteris, "tu ne deve esser tal. Tu deve esser un brav puella, e –"

"Un puella!" clamat Photogen, e saltat sur su pedes con indignation. "Si tu hat esset un mann, yo vell dever mortar te."

"Un mann?" repetit Nycteris. "Quo es to? Qualmen yo vell posser esser to? Noi omni es puellas – ne ver?"

"No, yo ne es un puella", il respondet; "– benque", il adjuntet, changeante su ton, e jacente se sur li suol ye li pedes de ella, "yo ha dat te un tro bon rason por nominar me tal."

"Oh, yo comprende!" replicat Nycteris. "No, comprensibilmen! – tu ne vell posser esser un puella: puellas ne time – sin rason. Nu yo comprende: it es pro que tu ne es un puella que tu time talmen."

Photogen serpenteat e contordet se sur li grámine.

"No, ne pro to", il dit con mal humore; "it es ti ci horribil obscuritá quel repte ad in me, quel ea tra me, mem til li medulle – it es to quo fat me acter quam un puella. Oh si solmen li sole vell ascender!"

"Li sole! quo it es?" criat Nycteris, nu por su parte conceptente un vag timore.

Tande Photogen eclatat in un rapsodie, in quel in in van provat celar su propri timore.

"It es li anim, li vive, li cordie, li glorie del universe", il dit. "Li mundes dansa quam polvunes in su radies. Li cordie del mann deveni fort e brav in su lúmine, e quande it departe su corage ea con it – departe con li sole, e it deveni just quam tu vide me nu."

"Alor esque to ne es li sole?" dit Nycteris, meditativmen, monstrante con su fingre li lune.

"To!" criat Photogen, con pur despection. "Yo save nullcos pri to, except que it es brutic e horribil. Admaxim it posse esser nullcos plu quam li fantoma de un mort sole. Yes, tal it es! It es pro to que it sembla tam monstruosi."

"No", dit Nycteris, pos un pause long e meditativ; "ta tu deve haver ínrason. Yo pensa que li sole es li fantoma de un mort lune, e it es pro to que it es tam plu mult splendid quam tu di. – Hay, alor, un altri grand chambre, u vive li sole in li tegment?"

"Yo ne save pri quo tu parla", replicat Photogen. "Ma tu intente esser clement, yo save, benque tu ne mey nomina un povri chap in li obscuritá un puella. Si tu lassa me jacer ci, con mi cap in tui gremie, yo vole dormir. Esque tu va watchar me, e cuidar pri me?"

"Yes, yo va", respondet Nycteris, obliviante in tot su propri dangere.

Talmen Photogen indormit se.